Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno - Finansowych nr 14 (805) z dnia 10.05.2013

Zwrot zagranicznego podatku - data ujęcia przychodu

(interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 1 marca 2013 r., nr IPTPB1/415-712/12-4/MD)

Podatnik prowadził działalność gospodarczą w zakresie międzynarodowego transportu drogowego. W celu realizacji usługi kupował w innych krajach unijnych m.in. paliwo. Zakupy były dokumentowane fakturami z wyszczególnionym podatkiem, który podatnik "odzyskiwał" za pośrednictwem jednej z firm. Zwrot ten podatnik otrzymywał na rachunek bankowy, po potrąceniu należnej tej firmie prowizji. Powstały wątpliwości, w którym roku uwzględnić w przychodach kwotę zwrotu VAT oraz związane z tym koszty (tu: kwotę prowizji udokumentowaną fakturą) - w roku, którego zwrot dotyczy (tu: 2011 r.), czy w roku, w którym zwrot ten otrzymano (tu: 2012 r.).

Powołując się na art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o PDOF, organ podatkowy początkowo wyjaśnił, że co do zasady, kwota podatku od towarów i usług nie może być kosztem podatkowym - z pewnymi tylko wyjątkami wskazanymi w ww. przepisie. Wyłączenie z kosztów kwoty podatku dotyczy jednak tylko podatku, o którym mowa w ustawie o VAT, a nie podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych krajach Unii. Natomiast co do momentu ujęcia tego podatku w kosztach podatkowych oraz jego zwrotu w przychodach, organ podatkowy wyjaśnił:

"(…) zapłacony w 2011 r. za granicą podatek od wartości dodanej, co do zasady, stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w kwocie brutto w momencie jego poniesienia, tj. w 2011 r. Natomiast otrzymany w późniejszym terminie zwrot tego podatku będzie stanowił dla Wnioskodawcy przychód podatkowy, zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatek został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów). Ponieważ zwrot podatku Wnioskodawca otrzymał w lutym 2012 r., to w tymże momencie powstał u Niego przychód podatkowy. Zatem ww. przychód z tytułu ww. zwrotu powinien zostać ujęty w księgach rachunkowych 2012 r., również koszty prowizji/faktura VAT (…), jako koszt bezpośrednio związany z uzyskaniem tego zwrotu, powinien zostać odniesiony w koszty uzyskania przychodu do 2012 r. (…)"

Od redakcji:

Przypominamy, że co do możliwości ujęcia podatku od wartości dodanej w kosztach podatkowych stanowisko organów podatkowych w ostatnich latach ulegało zmianie. Początkowo uznawały one, że podatek ten może być kosztem podatkowym. Potem zdanie zmieniły twierdząc, że podatek od wartości dodanej jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, co wyklucza możliwość ujęcia go w kosztach podatkowych. Obecnie jednak organy podatkowe powróciły do stanowiska prezentowanego wcześniej, zgodnie z którym ujęcie podatku zagranicznego w kosztach jest możliwe. Przykładem może być przytoczona interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, a także interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 października 2012 r., nr IPPB3/423-571/12-2/EŻ, czy Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 stycznia 2012 r., nr IBPBI/2/423-1275/11/AK. Ponadto, potwierdzeniem zmiany stanowiska fiskusa w omawianej sprawie jest także interpretacja indywidualna Ministra Finansów z 23 lutego 2012 r., nr DD6/033/5/MDA/PK-1254/2011/2012, zmieniająca z urzędu interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Zaznaczamy, że stanowisko sądów w przedmiotowej sprawie nie jest jednolite. Przykładowo - WSA w Gdańsku w wyroku z 27 września 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 571/11 uznał, że podatek od wartości dodanej nie jest tożsamy z podatkiem VAT i może być kosztem podatkowym (na wyrok ten Dyrektor Izby Skarbowej wniósł wprawdzie skargę kasacyjną do NSA, lecz ostatecznie ją wycofał; tym samym orzeczenie to stało się prawomocne). Inne zdanie miał natomiast WSA w Krakowie, który w wyrokach z 25 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 1679/10 i I SA/Kr 1680/10 nakazał traktować podatek od wartości dodanej analogicznie jak VAT i w konsekwencji odmówił prawa do rozliczenia w rachunku podatkowym różnic kursowych na tym podatku w związku z regulowaniem zobowiązań. Wyroki WSA w Krakowie są jednak nieprawomocne. Pozostaje mieć nadzieję, że NSA wyroki te uchyli.

Warto też podkreślić, że wszystkie przywołane orzeczenia dotyczyły wprawdzie przepisów ustawy o PDOP, lecz mogą mieć zastosowanie także dla podatników podatku dochodowego od osób fizycznych. Regulacje w zakresie możliwości zaliczenia podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów są bowiem w obu ustawach identyczne.