Zakup programu komputerowego od kontrahenta zagranicznego

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nabyliśmy od kontrahenta z Niemiec program komputerowy. Umożliwia on zdalne łączenie się z komputerami/serwerami w celu rozwiązania istniejącego problemu lub udostępnienia prezentacji. Będzie wykorzystywany wyłącznie na własny użytek. Kontrahent nie ma na terytorium Polski siedziby ani zarządu. Czy płatność dokonywana za ten program komputerowy podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła?

Należność na rzecz zagranicznego kontrahenta z tytułu nabycia programu komputerowego na własny użytek nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.

W art. 29 ust. 1 updof i art. 21 ust. 1 updop ustawodawca nałożył na polskie podmioty obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła) od niektórych przychodów uzyskiwanych na terytorium Polski przez podatników zagranicznych (nierezydentów). Dotyczy to m.in. przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw. Od wspomnianych przychodów polski podmiot zobowiązany jest do poboru podatku u źródła w wysokości 20% przychodów.

Obowiązek poboru tego podatku ciąży na polskim podmiocie (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej lub osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą) dokonującym wypłaty należności. Podmiot ten może przy tym zastosować stawkę podatku wynikającą z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo nie pobrać podatku zgodnie z taką umową. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie podatku zgodnie z tą umową jest jednak możliwe tylko pod warunkiem uzyskania od podatnika certyfikatu rezydencji, wydanego przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika, a w przypadku osoby fizycznej - miejsca zamieszkania podatnika. Wynika tak z art. 26 ust. 1 updop i art. 41 ust. 4 w związku z art. 29 ust. 2 updof.

Wymienione przepisy art. 29 ust. 1 updof i art. 21 ust. 1 updop dotyczą opłat za korzystanie z praw autorskich do programu komputerowego oraz opłat za przeniesienie na nabywcę autorskich praw majątkowych do takiego programu. Natomiast nie obejmują sytuacji, w której nabywca programu komputerowego nabywa egzemplarz bądź egzemplarze programu komputerowego jako jego "końcowy użytkownik", celem wykorzystywania tego programu na własny użytek zgodny z przeznaczeniem tego programu.

Stanowisko o braku wystąpienia obowiązku podatkowego w przypadku nabycia przez polskiego podatnika programu komputerowego, wykorzystywanego wyłącznie na własne potrzeby na podstawie licencji użytkownika końcowego, znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Dla Prenumeratorów GOFIN
	Baza interpretacji wydawanych m.in. przez organy podatkowe dostępna w serwisie www.interpretacje.gofin.pl

Przykładowo w interpretacji indywidualnej z 18 września 2019 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.316.2019.1.AT organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, zgodnie z którym: "Licencję charakteryzowaną przez przepisy Ustawy o prawie autorskim należy przeciwstawić »licencji« użytkownika końcowego. Na podstawie tej drugiej nie dochodzi bowiem do udzielenia prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w stosunku do programu komputerowego w rozumieniu (...) art. 41 ust. 2 Ustawy o prawie autorskim, a jedynie do udzielenia prawa do używania określonego egzemplarza utworu. Zatem można twierdzić, że licencja do programu komputerowego to nie to samo co uprawnienie użytkownika końcowego programu komputerowego. W stosunku do tych ostatnich, jeśli program komputerowy nie jest przeznaczony do dalszej odprzedaży (rozpowszechniania), tylko do wewnętrznego użytku, to wtedy nie mamy do czynienia z nabyciem licencji w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Licencja końcowa (tzw. end-user agreement lub end-user license) pozwala na używanie programów, ale nie pozwala na ich modyfikowanie, poprawianie, kopiowanie, rozpowszechnianie (wyjątkiem jest archiwizowanie i sporządzanie kopii bezpieczeństwa). Jeżeli zatem dany podmiot nabywa oprogramowanie, nie nabywając przy tym prawa do kopiowania i powielania na potrzeby osób trzecich, modyfikowania oraz dalszego rozpowszechniania oprogramowania, a więc gdy podmiot ten działa jako użytkownik końcowy, tzw. end-user, to zapłata za oprogramowanie nie stanowi należności licencyjnej".

W interpretacji indywidualnej z 14 lutego 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.574.2021.2.MKU organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że w sytuacji gdy spółka nabywa od podmiotu zagranicznego, niebędącego polskim rezydentem podatkowym, oprogramowanie komputerowe wykorzystywane wyłącznie na własne potrzeby, będąc faktycznie tzw. użytkownikiem końcowym oprogramowania i nie dokonując w oprogramowaniu modyfikacji powodujących zmiany tego oprogramowania, nie powinna odprowadzać od wynagrodzenia płaconego zagranicznym usługodawcom podatku u źródła w Polsce, niezależnie od tego, czy posiadają oni certyfikat rezydencji zagranicznego podmiotu. Nie będzie też na niej ciążył obowiązek złożenia informacji IFT-1/IFT-1R oraz IFT-2/IFT-2R w związku z tymi płatnościami.

Reasumując, jeżeli podmiot krajowy nabywa od zagranicznego kontrahenta egzemplarze programów komputerowych jako ich końcowy użytkownik, to wówczas zapłata za nabywane programy nie jest należnością z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 updof i art. 21 ust. 1 updop. Zatem przychód uzyskany z tego tytułu przez zagraniczny podmiot nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym potrącanym przez płatnika. Podmiot krajowy wypłacający te należności nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej danego nierezydenta. Nie będzie także zobowiązany do składania deklaracji o pobranym od nierezydenta podatku oraz informacji o dokonanej na jego rzecz wypłacie należności.