Podatek od świadczeń pracowniczych

Sfinansowane pracownikom z ZFŚS imienne karty upoważniające do skorzystania z usług sportowo-rekreacyjnych są zwolnione od podatku w ramach limitu 380 zł rocznie. Z tego względu pracodawca, jako płatnik podatku dochodowego, zobowiązany jest do wypełniania swoich powinności związanych z naliczeniem i poborem zaliczki od takiego świadczenia, dopiero gdy jego wartość przekroczy wskazany limit. Potwierdzeniem takiego rozumienia przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o pdof jest interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lipca 2011 r., nr IPPB2/415-‑421/11-4/AS.

Spółka uruchomiła dla swoich pracowników program sportowo‑rekreacyjny. W jego ramach pracownicy spółki mogą zwrócić się o nieodpłatne przekazanie imiennych kart, sfinansowanych z ZFŚS, upoważniających do korzystania z usług we wskazanym zakresie świadczonych przez sieć placówek współpracujących z wydawcą kart. W przedstawionej sytuacji wnioskodawca miał wątpliwości, czy tego typu świadczenia mogą korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o pdof, co w konsekwencji oznacza, że w odniesieniu do nich spółka nie musi wypełniać obowiązków płatnika podatku dochodowego.

Prezentując swoje stanowisko spółka wskazała, że jej zdaniem przedmiotowe świadczenia mieszczą się w zakresie przychodów zaliczanych do źródła, jakim jest stosunek pracy. Zgodnie z art. 31 ustawy o pdof spółka jako płatnik, zobowiązana jest pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od niej przychód z tego źródła. Obowiązek ten jednak nie powstaje w odniesieniu do dochodów, które są zwolnione od podatku, w tym m.in. określonych w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o pdof. Z przepisu tego wynika, że ze zwolnienia od podatku korzysta wartość otrzymanych przez pracowników w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o ZFŚS, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez nich w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości m.in. ze środków Funduszu, łącznie do wysokości 380 zł w roku podatkowym. Przy czym rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Spółka uznała, że wydawane przez nią karty spełniają warunki do zastosowania przedmiotowego zwolnienia. W efekcie od wartości świadczenia mieszczącego się w limicie 380 zł nie jest obowiązana pobierać zaliczki na podatek dochodowy.

Uznając stanowisko spółki za prawidłowe organ podatkowy odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny jej stanowiska.